Dit is mijn toertip…

June Reynaert & Marieke Mulder

Naam tocht: Elfmerentocht

Soort tocht: ‘Zwerftocht’ door Weerribben-Wieden

Start: Recreatiecentrum De Kluft, Ossenzijl

Lengte: +/- 70 kilometer

Website/meer info: www.elfmerentocht.org of boek Sup & Kanoparadijs Nederland

Waar menig persoon zich niet laat verleiden door het bizarre vermogen van zowel de mens als de natuur, waren wij, Marieke en June, na onze eerste kanoles direct al geprikkeld om deze uitdaging aan te gaan. De Elfmerentocht in één dag welteverstaan; een kanotocht door Nationaal Park Weerribben-Wieden.

Daar gaan we dan

De avond vooraf hebben we de route doorgenomen samen met mensen van Kanoschool Herbie Bird. We schreven bepaalde herkenningspunten op de routekaart zodat we niet verkeerd zouden varen, zoals bijvoorbeeld het zicht op de watertoren bij Sint-Jansklooster om te herkennen dat we in de juiste sloot voeren. Na de laatste boodschappen en een nacht in de welbekende Dome, waren we klaar om te vertrekken. De nacht was redelijk onrustig, het was namelijk flink aan het waaien. Maar dat mocht de pret beslist niet drukken. We hadden ons er volledig op ingesteld om de tocht af te leggen, dus dat moest en zou gebeuren natuurlijk. 

Daar stonden we dan, 5:15 uur was het. Paraat om onszelf zowel mentaal als fysiek tot het uiterste te drijven. Kano te water, spullen erin en snel wegvaren uit het haventje bij Ossenzijl om te voorkomen dat we gebeten zouden worden door de knutjes die in deze tijd van het jaar volop aanwezig waren. De kano was ter beschikking gesteld door de kanoschool, een lekkere stabiele en lichte kano, niet te snel maar zeer betrouwbaar en comfortabel.

Gewekt door de natuur

Door de wind was het ’s ochtends nog fris, de peddeltechnieken die we onlangs hadden geleerd kwamen enorm goed van pas. Daartegenover stond wel dat we aangenaam werden ontvangen door de vele vogels die in de Weerribben-Wieden leven en ‘s morgens vroeg geweldig van zich laten horen.

We voeren vanaf Ossenzijl door de Vaartsloot tot het einde, dan linksaf en weer peddelen tot we niet meer verder konden. Toen door de Hamsgracht richting het gehucht Nederland. Omdat het nog vroeg was, zagen en hoorden we veel andere dieren starten met hun dag. Op het Giethoornse Meer kwam het zonnetje af en toe tussen de wolken door, dus mutsen af en hoeden op. Dit was van korte duur, want de wind zorgde voor redelijk onstuimig weer en dat onze hoeden afwaaiden. Eerst maar het meer oversteken, een heel klusje.

Onstuimige golven op de Beulakerwijde 

Bij Jonen genoten we van de rust die de natuur opnieuw met zich meebracht. 

Zelfs het water was erg stil. Ondanks dat we al redelijk wat uren op het water aan het vertoeven waren, deed dat nog weinig slechts met onze gemoedstoestand. Via een zelf te bedienen sluisje voeren we de Beulakerwijde op. 

De wind was vooralsnog niet gaan liggen, dus belandden we in een redelijk stressvolle situatie. De peddel-technieken gooiden we even over boord, “vrouwen en kinderen eerst” was het motto. Wat was de beste manier om veilig door te golven te komen? Met goede communicatie en incidenteel peddelen aan dezelfde zijde van de kano, konden we eindelijk het punt vinden waar we van het grote meer af konden komen en weer op adem konden komen.

Kanoroutes onder genot van de zon

Na de onrustige weersomstandigheden waren we erg blij dat we uiteindelijk op de wat rustigere sloten terechtkwamen rond het dorpje Belt-Schutsloot. Hier voeren we opnieuw door het schitterende groen, begon de zon actiever te schijnen, en genoten we van de lelies en van het prachtige landschap rondom de Venemaat. We zagen dat het riet door een rietsnijder vanaf de eilanden over het water werd vervoerd naar een opslagplaats aan de vaste wal. Dit beeld is waar we in eerste instantie natuurlijk voor getekend hadden. 

Inmiddels hadden we er ongeveer zes uur opzitten, dus was het tijd voor de eerste echte grote pauze. In de zon bij het Toppenkolkje rond half twaalf aten we wat brood en pannenkoeken en dronken we genoeg water om onze tocht weer voort te zetten. Het tempo zat er goed in, de armen waren nog niet aan het protesteren en praatjes hadden we in overvloed, dus lang wilden we niet stoppen.

Even laten bezinken

We voeren een uurtje later door Wanneperveen en aangezien het nu midden op de dag was, werd het almaar drukker op het water. Hoe meer we Giethoorn naderden via de Hoosjesgracht, hoe drukker het werd. Dat was even wennen. We kozen ervoor om niet door het dorp Giethoorn te varen, maar deels een andere route kozen via de Bovenwijde. Omdat we de wind hier meer in de rug hadden, was het aanzienlijk makkelijker om het meer over te steken. Na een ogenblik gezocht te hebben naar het baken aan de noordoever waar we af moesten slaan, konden we de tocht weer voortzetten over iets rustigere wateren.

Dit was ook het moment waarop we mentaal een kleine tegenslag hadden. Zodra we de kaart omdraaiden (die was opgevouwen waardoor het overzicht kwijt was) bleek dat we nog veel verder moesten dan in eerste instantie gedacht. We moesten dit even laten bezinken en een plekje geven, waardoor het een half uur stil is geweest in de kano. We waren even uitgebabbeld. Dit was van korte duur, want de muziek die weer op werd gezet leidde tot een vlotte mentale omslag. 

Het einde is in zicht

We hielden nog een korte pauze voordat we de tegenwind op de Thijssengracht trotseerden en daarmee ook het laatste deel van onze tocht begonnen. Vervolgens voeren we opnieuw over het Giethoornsche Meer, onder het genot van een iets afnemende dwarswind, om onze terugweg te vervolgen. 

Van het meer af, de Wetering op en dan direct een mooi terras aan het water, even rust in de tent. Hier werden we begroet door de mensen op de camping bij Muggenbeet (echte kanokampeerplek). Dit voelde al een beetje als thuiskomen maar we wisten ook dat er nog een flink stuk te peddelen was. We namen de indrukwekkende omgeving in ons op toen we door de Wetering peddelden om vervolgens weer de rust te beleven in het prachtige groen van de Weerribben. 

Dit betekende dat we daadwerkelijk het einde van onze tocht naderden. Nog even wat foto’s maken en daarmee eveneens stilstaan bij het feit dat we deze uitdaging zijn aangegaan. We voelden ons nog verbazingwekkend fris en hadden genoeg energie over om onze verhalen te delen bij het kampvuur.

Bijna vijftien uur later en 70 kilometer verder werden we dan ook onverwachts enorm warm onthaald door onze collega’s van K-Jak en de mensen van Kanoschool Herbie Bird. Wat een ongelooflijk mooie afsluiting van deze fantastische dag, op naar de volgende uitdaging! 

Via reisorganisatie K-Jak, initiatiefnemer van de Elfmerentocht, zijn wij op de meest mooie manier geïntroduceerd met het kanovaren. Dit samen met het enthousiasme van kanoschool Herbie Bird heeft ons dan ook aangemoedigd om deze uitdaging aan te gaan. Wij willen hen via deze weg dan ook extra bedanken om ons de mogelijkheid te geven om De Elfmerentocht tocht in één dag af te leggen. Wij zijn trots op ons zelf.