Waar ging het mis? Wie heeft zitten slapen? Hoe kan het dat Rijkswaterstaat pas na jaren van versloffing ineens alarm slaat over de staat van onze bruggen en viaducten? Steeds vaker bekruipt mij een onbehaaglijk gevoel wanneer ik een brug nader. Gisteren nog, de Van Brienenoord. Ik prent mezelf in: dit is Nederland, hier storten geen bruggen in. Maar toch. In mijn hoofd flitsen beelden voorbij van de Morandi-brug in Genua, die op 14 augustus 2018 instortte en 43 mensen de dood in joeg. Onbewust knijp ik net iets harder in het stuur en werp ik als ik de overkant heb gehaald een snelle blik in de achteruitkijkspiegel of de brug er nog staat.
Dat gevoel blijkt niet ongegrond. Eind januari klonk de ontnuchterende boodschap van Rijkswaterstaat: de veiligheid van negentig bruggen en viaducten is in gevaar. Een ontwerpfout zorgt ervoor dat de tand-nokconstructie roest en de staanders daardoor als versleten knieën van een motorcrosser functioneren – zonder kraakbeen en kruisbanden. Hoe lang houden ze het nog vol?
"En de problemen stapelen zich op. Sinds mijn vorige column over de Buitenhuizerbrug stromen nieuwe meldingen binnen van watersportverenigingen. De vraag is nu: hoe verder?"
Niettemin haastte de directeur van Rijkswaterstaat zich om in Nieuwsuur te zeggen dat ‘Italiaanse toestanden’ niet aan de orde zijn. Alles wordt nauwlettend in de gaten gehouden, en achterstallig onderhoud wordt ingehaald. Prachtig, ware het niet dat de praktijk anders uitwijst. Denk aan de Buitenhuizerbrug bij Haarlem, waar ik twee weken geleden over heb geschreven. Een cruciale schakel in de staande mastroute, maar al sinds 2023 een zorgenkindje. Na talloze storingen ging de brug recent opnieuw ‘op slot’. Een oplossing? Geen zicht op. Achter de schermen horen we dat het probleem allang verholpen had kunnen worden, maar dat het simpelweg geen prioriteit heeft. En dan die communicatie: afspraken worden afgeblazen wegens ‘gebrek aan voortgang’ en persberichten zijn even geruststellend als een lekke reddingsboei. Dit voedt onrust in plaats van dat het vertrouwen schept.
En de problemen stapelen zich op. Sinds mijn vorige column over de Buitenhuizerbrug stromen nieuwe meldingen binnen van watersportverenigingen. De vraag is nu: hoe verder?
Wat de Buitenhuizerbrug betreft, verwacht ik snel een reactie van onze contactpersoon. Voor alle andere gevallen zit er maar één ding op: samen de druk opvoeren. Wij doen dat bij Rijkswaterstaat en de politiek, en ik roep iedereen op om lokaal aan de bel te trekken. En als het echt moet? Dan zet Rijkswaterstaat maar een takelservice in om boten over deze bureaucratische blokkades heen te tillen.
Bizar toch? In Nederland, een waterland nota bene, zijn onze waterwegen ineens een hindernisbaan geworden.
Arno van Gerven is directeur van het Watersportverbond. Hij schrijft twee keer per maand een column over de onderwerpen die in de watersport leven. Van Gerven probeert daarmee een breed lezerspubliek – van leden tot politiek – met een knipoog te laten kijken naar kansen en ontwikkelingen in recreatie en sport. Daarbij maakt hij gebruik van alle stijlmiddelen die een schrijver van een opiniestukje ten dienste staan. Wilt u reageren, e-mail naar arno.van.gerven@watersportverbond.nl.
